Leestijd: 2 minuten
Los van het feit dat ik als Vlaamse Katholiek ben opgevoed, heeft deze post op zich niet zozeer met geloof te maken. In alle eerlijkheid, ik moest het verhaal ook even opnieuw nalezen. Hoe een man overvallen werd door rovers en daarna half dood en – naakt langs de kant van de weg achterbleef. Hoe “schijnbaar goede” mensen hem zomaar voorbij liepen, terwijl de Samaritaan, allesbehalve hoog in aanzien, hem verzorgde en op zijn ezel naar een herberg bracht.
Het is een verhaal over zijn wat je doet, en niet wie je bent. Over menselijkheid los van titels en status. Over altruïsme en empathie. Over hulpvaardigheid en zorg dragen voor een ander. De vraag naar naastenliefde op scherp. Ingebed in een context die veel ruimer is dan de man en zijn overvallers, een parabel en metafoor waaraan je als lezer je eigen conclusies kan verbinden.
Vorige week nog tijdens een coach introductie met een global speler hadden we het over een onderzoek van Darley & Batson in 1973, dat ik nog kende vanuit mijn eerste jaar als student Psychologische en Pedagogische Wetenschappen aan de Universiteit van Leuven. Tijdens dit onderzoek werden Theologiestudenten geconfronteerd met een hulpbehoevende terwijl ze op weg waren naar een meer of minder dringende afspraak in het kader van datzelfde onderzoek.
Veralgemenend kon men vanuit het onderzoek concluderen dat niet de persoonlijkheid noch de context bepalend was voor de hulpvaardigheid die de studenten lieten zien maar de mate van haast die men voelde. Urgentie zijnde een parameter vanuit het onderzoek bewust gemanipuleerd. Van de studenten zonder haast hielp 63%, bij medium haast 45% en bij grote haast nog slechts 10%. Ondanks het niet stoppen om te helpen was er bij aankomst op de afspraak bij velen wel degelijk sprake van een innerlijk conflict. De keuze om niet te helpen werd gemaakt op basis van de haast, niet op basis van de empathie en het altruïsme dat men voelde.
Besluit: mensen met haast zijn niet per definitie minder hulpvaardig, maar gedragen zich wel zo.
Als we dan bedenken dat ons dagelijks leven steeds meer versnelt. Dat de meesten onder ons bijna altijd haast hebben. Zou het dan zo zijn dat wij als druk bezette professionals de “gewonden” langs onze weg niet eens opmerken? Zou het dan zo zijn dat wij, al dan niet last hebbend van een innerlijk conflict, veel vaker voorbij lopen aan hulpbehoevende collega’s, vrienden of familieleden en vreemden dan we denken? Zou het dan zo zijn dat we eigenlijk veel betere mensen en leiders kunnen zijn dan we op vandaag zijn? En zou het dan zo zijn dat de Samaritaan uit de parabel gewoonweg diegene was met de minste haast?
Join the conversation on LinkedIn
—
Over de auteur
Sofie Varrewaere is als certified executive en personal coach verbonden aan het Marshall Goldsmith Stakeholder Centered Coaching team en eigenaar van het internationaal executive coaching bureau BigFish4.me. Als gedragsexperte heeft zij jarenlange ervaring in het werken met de toplaag van verschillende multinationals. Haar passie omvat onder meer het spelen op haar kwartvleugelpiano en het kliederen met acrylverf op grote linnen canvassen. Als zij geen spreekwoordelijke Big Fish aan het vangen is, dan vind je haar waarschijnlijk terug in haar dagelijkse bokstraining of in het zwembad. Zij is het gelukkigst als ze kan doen waar ze goed in is, en dat is anderen en haarzelf uitdagen om het beste uit zichzelf te halen
SOFIE VARREWAERE 